تغییر در پارامترهای طراحی اتصال استخوانی

دکتر کریم بادامچی عضو هیئت علمی دانشگاه تبریز، محمد شکری فرزین

شابک : 978-622-685650-8

ناشر : گنج حضور

تا قبل از زلزله نرثریج در سال 1994، قاب­هاي مقاوم خمشي فولادي با اتصالات جوشي، در مناطق لرزه­ خيزآمريكا بسيار معمول بودند. اتصال جوشي تير به ستون (BWWF) در مناطق لرزه خيز استفاده مي شد نه به خاطر اقتصادي و سازگار بودن آن، بلكه به خاطر اين كه تصور مي شد ظرفيت تغيير شكل پلاستيك بالايي دارد. در زلزله نرثریج اين تصور اشتباه، صدمات جدي به اتصالات جان پيچي و بال جوشي وارد آمد كه قبلا فكر مي­شد اتصالات خمشي شكل­پذيري هستند. خسارت­هاي وارد شده به ساختمان­هاي فولادي از زلزله­ نرثریج با بزرگي 8/6 ريشتر و با حركت قوي زمين و به مدت حدودا 10 ثانيه توجه زيادي را به خود معطوف كرد. حتي در مواردي كه ريزش كامل ساختمان رخ نداده بود نيز خسارت به ساختمان­هاي داراي قاب خمشي فولادي بسيار شديد بود و در برخي موارد تمام اتصالات خمشي در يك يا چند طبقه شكسته بودند. اين در حالي بود كه بيش از 150 ساختمان كه از زلزله آسيب ديده بودند كاملا بر طبق استانداردها ساخته شده بودند. پس از زلزله نرثریج و زلزله كوبه يك بازبيني كلي در آيين نامه­هاي طراحي لرزه­اي و ساخت لازم شد. اتصالات جان پيچي و بال جوشي ديگر ايمن نبود و در چاره انديشي چندين نوع اتصال براي قاب­هاي خمشي فولادي پيشنهاد شد. اگرچه هيچ فرو ريزش كلي در قاب خمشي و يا اعضا در حين وقوع و بعد از زلزله نرثریج در لس آنجلس مشاهده نشد ولي شك زيادي در مورد عملكرد اين اتصالات ايجاد شد. تحقيقات زيادي پس از اين زلزله­ها صورت گرفت. آژانس مديريت بحران فدرال، صنايع فولاد آمريكا، سازمان دانش­هاي ملي و دانشگاهها همه به شكلي در اين تحقيقات شركت داشتند. مجموعه اين مطالعات منجر به يكسري توصيه هاي طراحي گرديد كه در FEMA  350_353  گردآوري گرديده است. همچنين بازبيني و اضافات بسياري به ويرايش لرزه اي جديد AISC  اضافه شد.